Wandelen in de herfst en een afspraak met mezelf

Vandaag heb ik een afspraak met mezelf: meer gaan wandelen. We wonen vlak bij een prachtig stukje hei met daarachter een mooi oud bos. Een luxe die ik wel vaker mag benutten vind ik. En ook wil ik meer bewegen om fitter te worden.

Dus ik trek mijn wandelschoenen aan en vertrek.

De herfst kleurt grijs...of toch niet?

De herfst heeft haar intrede gedaan. Eerlijk gezegd heb ik nooit zoveel met de herfst gehad. Het wordt kouder en daar ben ik gewoon niet zo’n fan van. Alles wordt nat, kaal en na die eerste opflakkering van geel en oranje lijkt het alsof alles kleurloos wordt.

Maar ik laat me niet kennen en zet de pas er stevig in. Bij de hei aangekomen valt me op hoe ruig de luchten zijn. Donkergrijs, een beetje dreigend, dan weer een lint van fel blauw. Zou het dan toch gaan regenen? Natuurlijk.. ik heb geen paraplu bij me.

Ik wandel stevig door, totdat het ineens begint te gieten. Niet zomaar een buitje, néé! Het komt met bakken uit de lucht. De wind trekt aan en de regen slaat in mijn gezicht. Ik ben nog maar halverwege de hei en het bos lijkt ineens heel ver weg.

Zeiknat, maar ook licht opstandig, stap ik stevig door. Totdat ik plots stilsta. Ik voel dat ik me moet omdraaien. En als ik dat doe dan staat ze daar, recht voor me, in de groenige lucht… de regenboog! Stevig en fel, alsof ze speciaal voor mij is opgekomen.

Och, ik ben toch al nat. Dus ik blijf staan, ik kijk, ik geniet en ik maak een foto, want sommige momenten wil je vasthouden.

Herfstkleuren en rode paddenstoelen

Ik zet de pas er nog even in, want de bosrand is nog tientallen meters verwijderd. De bui is snel voorbij, mij nat maar tevreden achterlatend. En ik wandel verder, langs en door de plassen die vol liggen met gevallen bladeren. Ik zie de kale bomen in de plassen weerspiegelen.

En dan zie ik ze: felrode paddenstoelen met witte stippen en slierten, fier overeind, alsof ze de regenstorm trotserend hebben overleefd.

En dan, zomaar ineens ben ik me ervan bewust: de herfst hééft kleur! Ik moet gewoon beter leren kijken. De rode paddenstoelen, de groene met blauwe lucht, de glinsterende druppels die aan de takken van de bomen hangen en de frisse geur van natte aarde.

Misschien is het enige wat ik moet doen: blijven lopen, kijken en ruiken.

Thuis aangekomen zet ik m’n doorweekte schoenen op de mat, trek ik mijn natte jas uit, droog mijn haren en schenk een kop thee in. Ik kijk nog eens naar de foto van de regenboog.

Hoezo heeft de herfst geen kleur?

Misschien wilde het universum me vandaag een lesje leren.

En misschien heb ik vandaag wel een nieuwe afspraak met mezelf gemaakt: vaker wandelen, met open ogen en een open hart.